De Puinspeeltuin

Lisa was in de speeltuin aan het graven in de zandbak, toen haar schepje tegen een steen botste. Ze groef nog even door en haalde de steen eruit. Wat een gekke steen, dacht Lisa. Ze wreef er wat zand af met haar mouw en de steen begon te glinsteren. Ze hield de steen omhoog in het zonlicht om het beter te bekijken. Daardoor kreeg de steen alle kleuren van de regenboog. Wat een raar ding, dacht Lisa nog. Maar een tandloze oude man met een lange grijze baard schreeuwde vanaf een bankje: ‘Hee zij heeft een diamant gevonden in de zandbak!’
Al snel kwamen alle nieuwsgierige grote mensen en kinderen in de speeltuin kijken bij Lisa. Zou het echt een diamant zijn?

‘Ik bel een diamantexpert!’ riep een nette mevrouw. En dat gebeurde. Niet eens vijf minuten later kwam de diamantexpert de speeltuin binnenrennen. Helemaal buiten adem riep hij: 'Aan de kant allemaal! Ik ben Herman, de diamantexpert! Mag ik kijken of deze steen een diamant is?’
‘Mij best hoor’ zei Lisa en gaf de steen aan Herman.
Hij voelde in de binnenzak van zijn jas en haalde er een stukje broccoli uit. ‘Ah verkeerde, die is voor straks!’ zei Herman watertandend en stopte de broccoli weer terug. Hij voelde opnieuw en nu haalde hij een vergrootglas uit zijn binnenzak en zette deze op zijn oog. ‘Het zal wel weer een normale steen zijn, zoals altijd’ mompelde Herman terwijl hij de steen bestudeerde.
Iedereen was muisstil.
‘Hmm hmm’ humde de diamantexpert.
‘Ja nee ja’ zei hij vervolgens.
‘Ach ach’ zei hij weer.
‘Alle goudstaven!’ schreeuwde hij opeens.
Hij deed langzaam het vergrootglas uit zijn oog.
Iedereen keek Herman vol verwachting aan.
‘Lieve mensen’ zei hij toen. ‘Dit is inderdaad een diamant! Maar niet zomaar een diamant maar een hele zeldzame diamant! Er zijn er maar een paar van gevonden op deze wereld en hoort eigenlijk in een museum waar iedereen het mag bekijken’. Hij gaf de diamant terug aan Lisa. ‘Wees er zuinig op, hè! Ik moet naar het volgende onderzoek, dat zal wel weer een normale steen zijn, doei!’ En Herman rende de speeltuin weer uit.

Er gingen een paar dagen voorbij en er stond een lange rij voor Lisa’s huis. Iedereen wilde de zeldzame diamant zien. De diamant glinsterde zo fel en mooi met al die kleuren. Het leek wel een sprookje. Je kon er uren naar kijken. Zelfs het nieuws kwam langs en Lisa kreeg allemaal interviews. Zo vertelde Lisa hoe ze de diamant had gevonden en liet ze zien in welke zandbak dat was gebeurd. Binnen een paar dagen wist bijna de hele wereld over Lisa en de diamant.

De enorme rijke verzamelaar Willem Hebbun hoorde ook van de diamant. Hij drong voor in de rij bij Lisa’s huis en duwde mensen aan de kant. Ook hij wilde de diamant zien. Of eigenlijk wilde hij de diamant van Lisa kopen.
‘Ik wil de diamant kopen voor mijn verzameling!’ zei Willem Hebbun brutaal.
‘De diamant is niet te koop’ zei Lisa.
‘Ik geef je er 5 euro voor!’
‘De diamant is echt niet te koop’ zei Lisa nog eens.
‘Dan koop ik de hele speeltuin! Dan vind ik mijn eigen diamanten wel!’ riep Willem driftig.

En dat deed Willem Hebbun, hij kocht de speeltuin. Dezelfde dag reden er bulldozers en graafmachines de speeltuin binnen. De hele speeltuin werd overhoop gegraven en alles werd gesloopt. De schommels, de wipwap en de klimrekken. Ook het bankje van de oude tandloze man werd gesloopt. ‘Mijn bankje!’ schreeuwde de oude man met een traan in zijn oog. ‘Ik zat al 72 jaar op dat bankje!’

En ze bleven graven en graven, dag en nacht. Na drie dagen zat er een ENORME diepe kuil in de grond. Maar er was nog geen enkele diamant gevonden. Af en toe werd Herman de diamantexpert opgeroepen om een steen te onderzoeken omdat ze dachten een diamant gevonden te hebben. Maar het bleek elke keer een normale steen of een cola-blikje, aldus een zuchtende Herman.

Toen er na één maand graven nog niks was gevonden, gaf Willem Hebbun het op. Er was geen enkele diamant. De bulldozers en de graafmachines reden weer weg.
Wat achterbleef was een grote, diepe, lege kuil en verdrietige grote mensen en kinderen. Van hun speeltuin was niks meer over.

Lisa dacht opeens aan iets wat Herman de diamantexpert had gezegd toen hij de diamant onderzocht en ging even weg. Toen ze terugkwam bij de gesloopte speeltuin kwam Willem Hebbun gelijk naar haar toe. ‘Ik wil die diamant! En ik ga ‘m van je kopen!’ riep Willem wanhopig.
‘Dat kan niet’ zei Lisa.
‘Alles is te koop!’ snauwde Willem. ‘Noem je prijs!’
‘Nee, het kan niet, vertelde Lisa, omdat ik de diamant vandaag aan het museum heb gegeven. Zo kan iedereen deze mooie diamant bewonderen. Dan staat er ook geen lange rij meer voor mijn huis. En in ruil voor de diamant krijgen wij van het museum een nieuwe speeltuin.’

Willem Hebbun werd vuurrood van woede en beet op zijn vuist. Even leek het alsof hij ging exploderen. Maar zonder iets te zeggen draaide hij zich om en liep weg. Ze zouden nooit meer iets van hem zien of horen.

En zo keerde de rust weer terug. Er werd een nieuwe, grotere en nog mooiere speeltuin gebouwd en ook de tandloze oude man kreeg weer een eigen bankje.

Elke keer als Lisa aan het graven was in de zandbak was ze toch nieuwsgierig, zou ze hier ooit nog een nieuwe diamant vinden?